Je werkt met ouderen met complexe psychiatrische en neurologische aandoeningen. Klinkt pittig.
Sylvie: “Ik werk hier nu 15 jaar en het bevalt prima. Door mijn ervaring sta ik inmiddels stevig in mijn schoenen. Daar komt bij dat ik in een fijn team werk met collega’s waarop ik kan terugvallen. Pittig zeg je? Ik vind mijn werk vooral uitdagend. Het geeft mij energie als je groei en ontwikkeling ziet bij cliënten. Bijvoorbeeld als een cliënt binnenkomt die intensieve begeleiding nodig heeft en agressief gedrag vertoont. Daar besteden we veel aandacht aan zodat diegene zich vertrouwd en veilig gaat voelen en het ongewenst gedrag meer naar de achtergrond verdwijnt. Dan wordt het een succesverhaal zoals we er meerdere hebben.”
Zou je iets meer kunnen vertellen over de doelgroep waarmee je werkt?
“Het zijn ouderen die binnen de psychiatrie zijn uitbehandeld en bij ons een vaste woonplek krijgen met passende zorg. Naast hun psychiatrisch ziektebeeld hebben ze ook een vorm van dementie of niet-aangeboren hersenletsel. Binnen Gerontopsychiatrie (GP) zijn vier leefmilieus voor 36 cliënten. Ik werk in het leefmilieu voor mensen met autisme en in de bakengroep. Deze bakengroep bestaat uit cliënten met complexe gedragsproblemen die veel structuur en begrenzing nodig hebben. Iedere client heeft een signalerings- of omgangsplan waarin onder andere de benaderingswijzen en individuele afspraken worden beschreven. Het is een prikkelarme omgeving waarin wij structuur, houvast, sturing en 1-op-1 contact bieden.”
Wat moet je in huis hebben om hier te werken?
“Cliënten moeten zich hier veilig voelen en dat kan alleen als je een vertrouwensband kunt opbouwen. Daarbij geldt ‘afspraak is afspraak’. Ze moeten op je kunnen bouwen en weten wat ze aan je hebben. Verder moet je flexibel zijn, stevig in je schoenen staan en vertrouwen hebben in jezelf. Het belangrijkste is wellicht dat je feeling hebt met deze doelgroep. Je zou het ook compassie kunnen noemen. Het zijn kwetsbare mensen die vaak een zwaar leven achter de rug hebben. Hoe ouder ze worden, des te kwetsbaarder. Ze hebben ook dikwijls geen familie meer of een sociaal netwerk. Die familie worden wij. En humor helpt ook. Geloof me, er wordt hier ook veel gelachen.”
