Het verschil kunnen maken

Wie kan er te maken krijgen met een zorgtrajectbegeleider?

Marissa: “Cliënten met vermoedens van, of beginnende dementie die nog thuis wonen. De diagnose wordt gesteld door de huisarts, een geriater of specialist ouderengeneeskunde. Daarna komen cliënten in aanmerking voor zorgtrajectbegeleiding. We bezoeken de cliënt thuis, kijken hoe het met iemand gaat en hoe hun netwerk eruitziet. We bouwen een goede relatie op en bekijken per keer wat iemand nodig heeft. Thuiszorg? Dagbesteding? Huishoudelijke ondersteuning? Medicatie of een indicatie? Is opname in een verpleeghuis op termijn wenselijk? De zorgtrajectbegeleider geeft veel aandacht aan voorlichting over het ziektebeeld en heeft gesprekken over de toekomst van cliënten. Sommige cliënten ontkennen dat ze dementie hebben. Dan is het de kunst om creatief te zijn in het maken van contact, zodat we toch de cliënt en mantelzorgers kunnen begeleiden.”

In zekere zin werk je preventief?

“Absoluut. De huisarts is eindverantwoordelijk maar omdat ik regelmatig op huisbezoek ga, merk ik veranderingen eerder op en neem contact op met de huisarts. Of ik vraag een overleg aan met de praktijkondersteuner, huisarts, cliënt of familie. Het liefste worden wij zo vroeg mogelijk betrokken zodat een crisisopname kan worden voorkomen. Het doel is om cliënten zo lang en zo prettig mogelijk thuis te laten wonen. Met de juiste hulp en begeleiding zodat dit ook op een veilige manier gebeurt.”

Wat moet je in huis hebben om een goede zorgtrajectbegeleider te zijn?

“Kennis van het ziektebeeld dementie, de sociale kaart van je werkgebied kennen en de geldende wet- en regelgeving. Je moet je kunnen verplaatsen in een ander, stevig in je schoenen staan, alleen kunnen werken en organiseren. Ik begeleid 50 cliënten en het is belangrijk dat je weet hoe het met iedereen gaat. Je moet creatief zijn en je kunnen aanpassen omdat je in ingewikkelde situaties terecht kunt komen. En om naast je cliënten te kunnen staan, moet je goed kunnen luisteren. Ik kom veel verdriet tegen achter de voordeur. Verdriet van cliënten zelf maar ook van naasten die rouwen om iemand die er nog is, maar wel verandert. Het werk wat wij doen, heeft invloed op het geluk van cliënten en mantelzorgers. Het geeft mij een tevreden gevoel dat ik hierbij kan, en mag ondersteunen.”