Op de PG+ afdeling De Haven in Archipel Eerdbrand werkt Scarlet (29) als verzorgende IG. Haar dagen zijn intens, maar betekenisvol. Ze zorgt voor mensen met dementie én complex gedrag, zoals psychiatrische en psychosociale problematiek. Toch ziet zij geen moeilijke cliënten, maar mensen met een verhaal, een verleden en vaak een onvervulde behoefte. "Je moet door het gedrag heen kunnen kijken. Dán zie je de mens." Met veel liefde vertelt Scarlet over haar werk.
PG+ is een afdeling voor mensen met dementie in combinatie met gedragsproblematiek zoals roepgedrag, agressie, prikkelgevoeligheid, maar ook aan psychiatrische stoornissen of verslavingsproblematiek. Sommige bewoners hebben bijvoorbeeld het syndroom van Korsakov, veroorzaakt door jarenlang alcoholgebruik. “Het is een breed spectrum,” legt Scarlet uit. “En het gedrag dat je ziet, is vaak een uiting van iets diepers. Een vorm van onmacht, pijn of een behoefte.” En dat is precies de zorgvisie van De Haven: onbegrepen gedrag is een signaal. "We zoeken altijd naar de reden áchter het gedrag. Je leert iemand pas echt kennen als je voorbij het ziektebeeld kijkt."
Je gebruikt jezelf als instrument
De benadering op de afdeling is persoonsgericht. “De client is hier in regie. Als iemand om zes uur wakker wil worden, dan mag dat. Wij passen ons waar mogelijk aan, zodat bewoners grip ervaren op hun leven. Bij ons wordt niet alleen zorg gegeven maar ook geleefd. Dat vraagt om meer dan medische kennis alleen. Je moet jezelf kennen, stevig in je schoenen staan en kunnen observeren tot in de finesse. Maar je moet ook écht zijn want bewoners voelen of je oprecht bent. Wij hebben een dijk van een team en samen zorgen we dat de bewoners veiligheid, rust en waar mogelijk, zelfs groei ervaren. We hebben bewoners die hier binnenkwamen met heel veel onrust, maar na verloop van tijd weer naar een reguliere afdeling kunnen.”
Gegroeid als zorgverlener én als mens
Scarlet werkte eerder op een reguliere PG-afdeling, maar vond haar echte passie bij PG+. “Deze doelgroep heeft mijn hart. Juist omdat ze vaak buiten de boot vallen. Je ziet hoeveel invloed jouw manier van werken heeft. Een bewoner die eerst schreeuwde, kan nu gewoon rustig een boterham eten en dát is zorg met impact. Ik heb nieuwe kanten van mezelf ontdekt, leerde signalen herkennen en mijn intuïtie verfijnen. Het klinkt misschien klef, maar ik ben hier echt gelukkiger geworden. Dit werk heeft mij gevormd tot wie ik nu ben. Dat ik, samen met mijn collega’s elke dag het verschil mag maken, voelt als een voorrecht.”
